Rozdział 28 - 'Afterlife'

Myslovitz - Chciałbym umrzeć z miłości

Stała na środku ogromnego, białego korytarza. Pustka, cisza i samotność. Nic więcej. Rozejrzała się dookoła, zatrzymując wzrok na wysokich, kamiennych ścianach. Spojrzała na swoje ubranie. Biała, koronkowa sukienka i bose stopy. Pewnie wyglądała jak typowy duch. Poczuła, że ktoś staje obok niej.

- Ty nie żyjesz…- szepnęła.

- Ty też.

- Tak będzie wyglądać nasze życie po śmierci?

- Nie sądzę.

- A więc znikniesz?

- Nie… Nigdzie się nie wybieram.

Spojrzała na niego zdezorientowana.

- Jak umarłam?

- Podejrzewam, że z rozpaczy.

- Mało jesteś rozmowny.

- A o czym chcesz rozmawiać?- zapytał odwracając wzrok w jej kierunku.

- A na przykład o tym, dlaczego, cholera jasna, mnie zasłoniłeś?!

- Czy to nie oczywiste?

- Nie. Nie było cię wtedy na wzgórzu. Myślałam, że w końcu ułożyłeś sobie życie beze mnie! Narzeczona!- prychnęła wznosząc ręce do góry i odwracając się do niego tyłem.

- To źle myślałaś! Nie ułożyłem. Nie byłem w stanie. Byłem pod wpływem Amortencji. Cały ten czas…- chciał uderzyć w coś, ale uświadomił sobie, że nie może.- Ale to ty wymazałaś o mnie pamięć, więc jak to możliwe, że skoro tak się to potoczyło to kiedy umarłem to ty też? Jak to możliwe, że ta niezależna i silna kobieta umiera z miłości?! Poświęciłem się, żebyś mogła żyć! A tymczasem znajduję cię tutaj! Wyjaśnij mi jaka w tym logika, Blackstone bo ja naprawdę nie rozumiem!- warknął zdenerwowany.

- Nie jestem silna i niezależna!-krzyknęła w jego kierunku.- Draco, kiedy odszedłeś byłam zdruzgotana. Nie umiałam sobie z tym poradzić. Najpierw totalnie mi odbiło... Potem wpadłam w silną depresję. Kiedy nie było cię na wzgórzu... Nie umiałam sobie poradzić z myślą, że mnie zostawiłeś. Gdybym nie wymazała tych wspomnień... To albo bym nie ruszyła się z domu do końca życia, albo bym je zakończyła. Nie umiem... bez ciebie żyć. Ten rok to był dramat. Wiem, że Blaise wysyłał do ciebie tonę Patronusów, błagając o powrót, bo było coraz gorzej... Teraz rozumiem, dlaczego nie wróciłeś...

Zamilkła na chwilę i delektowała się tą ciszą, która ich otaczała. Musiała się lekko uspokoić. Kto by pomyślał, że nawet po śmierci będą się nawzajem irytować.

- Czy w Zaświatach można się wkurzać?

- Najwyraźniej można. Wiem, że nie byłem idealny… I że zachowywałem się jak skończony, nieczuły palant. Czasami… Ale kocham cię i nie wyobrażałem sobie bez ciebie życia. Gdyby nie ten eliksir… Oddałbym... Oddałem za ciebie życie, cholera jasna!

- Kochasz mnie nawet jako martwy?- uśmiechnęła się drwiąco.

- Rujnujesz moment…- jęknął wznosząc ręce do góry i opuszczając równie szybko.- Jesteś beznadziejna!

- Wybacz… 

- Zanim moje życie stało się farsą, w której latałem za niemal obcą kobietą, która codziennie poiła mnie eliksirem miłosnym, bardzo tęskniłem. Czekałem tylko na ten moment, gdy będę mógł wrócić do ciebie i znowu trzymać cię w ramionach. Byłaś... Jesteś, dla mnie wszystkim.

Spojrzała w jego szare tęczówki. Nie wiedziała co ma powiedzieć, nie wiedziała czy słowa są w tym momencie potrzebne. To tak bardzo bolało. Chciała z nim zostać na zawsze, na dobre i na złe. Stracili tyle czasu, a gdy na nowo się odnaleźli to stała się tragedia. 

- Ja… Miałeś rację. Nie powinnam chodzić do ojca. Chciałam dowiedzieć się czegoś o matce, ale…

- Wiem. Znam cię, wiem, że chodziłaś tam bo potrzebowałaś bólu.

Spojrzała na niego skruszona.

- Co ja poradzę, że jestem nienormalna?- spytała odwracając się do niego tyłem.

- Nie jesteś. Jak od małego, człowieka się do tego przyzwyczaja to może on się uzależnić.

- Ból sprawiał, że czułam, że żyję.

- Trzeba było ze mną porozmawiać. Odcięłaś mnie od tak ważnej rzeczy. Wiesz jak się wtedy poczułem? Jakbyś mi nie ufała... Jakby te lata nic nie znaczyły.

- Było mi wstyd. Ale miałeś rację, a ja powinnam ci ją przyznać. Wtedy cała ta przerwała nie miałaby miejsca! Ale ja i moja chora duma...

- Szkoda, że ta rozmowa odbywa się w Zaświatach…- mruknął z sarkazmem.-Serio, Blackstone, jestem wściekły że tu jesteś. Miałaś żyć! Miałaś przeboleć to, miałaś znaleźć sobie miłego faceta, miałaś mieć dzieci i domek z ogródkiem! A nie...

Popatrzyła na niego mając ochotę się rozpłakać głośno.

- Nie mogłabym... Nie bez ciebie... Doceniam to co zrobiłeś... Ale nie kontroluję uczuć... Nie powinieneś umierać...

- Zawiodłem ciebie, zawiodłem wszystkich.

- Nie mów tak… Nikogo nie zawiodłeś. Po prostu się pogubiłeś… Po tym wszystkim trzeba się pozbierać, a to zajmuje trochę czasu… Wiem, bo sama próbowałam to zrobić. Ale na ślubie… Broniłeś ludzi. Obroniłeś mnie.

- A i tak jesteśmy tu oboje! 

- Nikt chyba nie myślał, że mogę… To nie twoja wina. To wina moich uczuć.

- Nie tłumacz mnie. Byłem skończonym dupkiem. 

- Nie zaprzeczę.

- Nie wiem jak mnie znosiłaś.

- Mam silny charakter… Poza tym jak się kogoś kocha to, to trudno odejść.

Wyciągnęła dłoń, chcąc go dotknąć, ale zorientowała się, że to niemożliwe. Cofnęła ją lekko i przyłożyła do ust. 

- Teraz chroniłaby mnie magia taka jak Harry’ego? Miłość i poświęcenie i w ogóle.

- Zapewne, ale wybacz, gdybym żył, wolałbym nie sprawdzać tego.

- Jak długo możemy stać i rozmawiać?

- Nie wiem… Ale chciałbym, żeby to trwało wiecznie...- powiedział cicho i w tym samym momencie rozbłysnęło jasne światło, oślepiając ją na moment. Kiedy zniknęło, a ona była w stanie przejrzeć na oczy, była sama.

- A niech cię Malfoy! Teraz mnie tu zostawiłeś?!- krzyknęła w pustkę.- Jesteś skończonym dupkiem i palantem! 

I nastała cisza, a ona została tam zupełnie sama.

Otworzył szeroko oczy i łapczywie nabrał powietrza do płuc.

~*~

Czy to już koniec? 

Czy ta dwójka skończy w taki sposób?

Może czas skupić się na innych postaciach?

A może wydarzy się cud?

Zapraszam 07.01.2016 o godzinie 18:00, żeby odnaleźć odpowiedzi na te pytania.

Obserwuj